Hotele

Smaki Na Szlaku

Polanica Zdrój

Hotel Castle

Bystrzyca Kłodzka

Villa Romantica

Szklarska Poręba

zobacz więcej dodaj obiekt

Newsletter

Chcesz otrzymywać najnowsze informacje z regionu, nowo dodanych obiektach turystycznych? Zostań subskrybentem naszego newslettera!


(*) - pole obowiązkowe

Statystyka

  • Wszytkich: 8619553
  • W tym roku: 170581
  • W tym miesiącu: 45368
  • Dziś: 540
  • Online: 11

Kłodzko

Kłodzko tuż po wojnie Kładzko to największe miasto powiatu kłodzkiego, będące stolicą historycznego hrabstwa kłodzkiego. Leży w północno-wschodniej części Kotliny Kłodzkiej, u południowo-zachodnich podnóży Gór Bardzkich na wysokości ok. 290-370 m. Najniższym punktem jest ujście Ścinawki na północy Ustronia, a najwyższym zbocza Czerwoniaka na południu przy granicy z Krosnowicami.

Granice administracyjne miasta wyznaczają:

  • na północy ujście Ścinawki do Nysy Kłodzkiej,
  • na wschodzie schodzą w dolinę Jodłownika na granicy Mariańskiej Doliny i Wojciechowic, a następnie przez grzbiet odchodzący od Kłodzkiej Góry w Górach Bardzkich, a ciągnący się po Owczą Górę, schodzą przez kulminację do doliny Jaszkówki, na granicy z Jaszkową Dolną,
  • na południu biegną wzdłuż skraju wyraźnej terasy Doliny Nysy Kłodzkiej, aż do ujścia Białej Lądeckiej. Stąd na na południowym zachodzie zboczem Czerwoniaka przechodzi w dolinę Bystrzycy Dusznickiej na granicy Starego Wielisławia i Książka. Potem w górę Bystrzycy Dusznickiej do Zagórza,
  • na zachodzie ciągną się przez rozległy płaskowyż obok Mikowic do Leszczyn.

Według danych GUS z 31 marca 2011 miasto liczyło 28 750 mieszkańców.

Kłodzko po raz pierwszy pojawia się na kartach historii w 981 r. jako castellum Kladsko. Nazwa ta - niewątpliwie czeskiego pochodzenia - wywodzi się od drewnianych kłód (czes. kláda), które ułatwiały przeprawę przez rzekę lub kłód z których zbudowany był obronny gród na Górze Fortecznej. Od kłód przerzucanych przez rzekę powstało obowiązujące w obecnej polszczyźnie słowo kładka oznaczające prowizoryczny bądź niewielki mostek.

W późnym średniowieczu, w wyniku intensywnej kolonizacji niemieckiej, nazwa miasta przeewoluowała w kierunku formy Glatz (1291). W późniejszych wiekach niemieccy badacze tworzyli na jej podstawie pozbawione lingwistycznego uzasadnienia teorie o możliwości założenia miasta przez Rzymian. Dowodzić miały jej znalezione tu monety rzymskie czy rzekome pochodzenie nazwy Glatz od łacińskiego wyrazu glacies (lód). Jeszcze w XIX w. próbowano dowodzić, że twórcą miasta był Henryk I Ptasznik lub nawet Karol Wielki.

Polską nazwę Kładzko oraz Klacko i niemiecką Glatz w książce "Krótki rys jeografii Szląska dla nauki początkowej" wydanej w Głogówku w 1847 wymienił śląski pisarz Józef Lompa.

Na mapach z XIX i XX wieku polską nazwą miasta było najczęściej Kładzko. Po włączeniu miasta do Polski najpierw przyjęto nazwę Kładzko, a ostatecznie spolonizowaną formę Kłodzko.

Na dzieje i znaczenie miasta wpłynęło jego położenie w północno-wschodniej części Kotliny Kłodzkiej na pograniczu polsko-czeskim.

W okolicy Kłodzka istniało skupisko starego osadnictwa wczesnośredniowiecznego, a nawet wcześniejszego. Przez miasto przechodziła jedna z odnóg tzw. szlaku bursztynowego. Pod koniec X wieku gród należał do suwerennego państwa libickiego, którego władcą był Sławnik, ojciec św. Wojciecha. Data śmierci Sławnika - 981 zanotowana przez czeskiego kronikarza Kosmasa jest pierwszą wzmianką historyczną o Kłodzku.

Przez cały XI w. Ziemia kłodzka była terenem uporczywych walk między Piastami, a Przemyślidami. W 1003 r. Kłodzko zostało na krótko opanowane przez Bolesława Chrobrego. W 1114 r. gród został zdobyty przez księcia Sobiesława I, który w 1137 r. zawarł z Bolesławem Krzywoustym pokój zielonoświątkowy, potwierdzający przynależność ziemi kłodzkiej do Czech.

W 2 połowie XII w. położone u stóp kasztelańskiego zamku podgrodzie zaczęło przekształcać się w osadę o charakterze rzemieślniczo-targowym, zamieszkiwaną przez ludność słowiańską. Rejon na północ od rynku kolonizowany był przez Niemców. Kolonizacja niemiecka wzmogła się po przybyciu w 1169 r. do Kłodzka joannitów.

Rozwinięta z podgrodzia osada targowa przekształciła się w miasto, zanim nastąpiła oficjalna lokacja. Niestety nie zachował się dokument lokacyjny, ale niektórzy historycy uważają, że mogło to nastąpić już w 1223 r. Natomiast herb przedstawiający lwa z dwoma ogonami został nadany miastu dopiero za panowania Przemysła Ottokara (1253-1278). Pierwsza wzmianka o wójcie kłodzkim pochodzi z 29 marca 1275 r. W miejsce kasztelanów władzę w mieście objęli wójtowie. W zamku wybudowanym po 1129 r. na Górze Zamkowej rezydowali starostowie - namiestnicy królewscy, zarządzający całą ziemią kłodzką.

Na zasadzie dożywotniego lenna ziemią kłodzką władali Piastowie śląscy: Henryk IV Probus (1278-1290), Henryk VI Dobry (1327-1335) i Bolko II ziębicki (1337-1341).

W wyniku lokacji uformował się nowy układ przestrzenny miasta, który z niewielkimi zmianami przetrwał do dzisiaj. W 1324 r. miasto wykupiło wójtostwo. Od 1310 r. joannici prowadzili w mieście szkołę parafialną, której najwybitniejszym uczniem był późniejszy arcybiskup praski Arnoszt z Pardubic. W 1349 do Kłodzka za sprawą Arnoszta przybyli augustianie, którym arcybiskup ufundował klasztor i kolegiatę na Górze Zamkowej. W jego skryptorium powstał najprawdopodobniej Psałterz floriański.

Rozwój Kłodzka został częściowo zahamowany przez wojny husyckie; do ponownego ożywienia doszło dzięki królowi Jerzemu z Podiebradów, który ustanowił miasto w 1458 r. siedzibą hrabstwa. W 1501 r. Kłodzko i całe hrabstwo odkupił od Podiebradów Ulrich von Hardeck. Wiek XVI rozpoczął korzystny okres w dziejach miasta, trwający do wojny trzydziestoletniej.

W 1526 r. Kłodzko wraz ze Śląskiem i Czechami przeszło pod panowanie Habsburgów. Okres ten naznaczony był konfliktami społeczno-religijnymi związanymi z reformacją. W 1562 r. luteranie stanowili większość mieszkańców Kłodzka, przejmując kościół parafialny. Reformacja przyczyniła się również do upadku klasztorów bernardynów i franciszkanów w mieście. budynki klasztorne zamieniono na szpitale, a ogrody na cmentarze dla mieszkańców przedmieść.

Na początku wojny trzydziestoletniej Kłodzko opowiedziało się po stronie Fryderyka V, elektora Palatynatu. W 1622 r. miasto zostało zdobyte przez Austriaków. Zniszczeniu uległ zamek, który Austriacy postanowili zamienić w twierdzę. Pracami fortyfikacyjnymi kierował w latach 1680-1702 Jakub Carove według projektu Saebischa. W czasie I wojny śląskiej Kłodzko na mocy pokoju wrocławskiego (1742 r.) przeszło pod panowanie Prus. Fryderyk II Wielki, doceniając strategiczne położenie miasta, przystąpił do modernizacji fortyfikacji po austriackich i rozbudowy twierdzy. W czasie wojny siedmioletniej Austriacy zdobyli miasto w 1760 r., ale musieli je zwrócić Prusom na mocy pokój w Hubertusburgu (1763 r.). Ostatni raz twierdza oblegana była podczas wojen napoleońskich w 1807 r.

W latach 1862-1905 wybudowano linie kolejowe. Kłodzki węzeł kolejowy dawał połączenia z Wrocławiem, Wałbrzychem, Kudową i Stroniem. W latach 1864-1874 w dzielnicy Jurandów wzniesiono nowy, olbrzymi kompleks szpitalny. W 1877 r. zniesiono status twierdzy i zezwolono na swobodną rozbudowę miasta. W latach 1880-1911 nastąpiła rozbiórka bram i większości murów miejskich. Następuje rozbudowa miasta w kierunku południowym, wschodnim i zachodnim.

Na dwudziestolecie międzywojenne przypada dalsza rozbudowa miasta. Powstają nowe osiedla otaczające centrum Kłodzka. Na początku 1939 r. Kłodzko liczyło 22 tys. mieszkańców. W czasie II wojny światowej w twierdzy utworzono obóz jeniecki i filię obozu koncentracyjnego Groß-Rosen (Rogoźnica). W końcu wojny miasto ogłoszono twierdzą (Festung Glatz), która miała bronić się do końca. Ostatecznie zdecydowano o poddaniu się bez walki. 9 maja 1945 r. do Kłodzka wkroczyły wojska radzieckie. Na podstawie ustaleń między aliantami na początku czerwca władzę w mieście objęła administracja polska, mimo motywowanych historycznie roszczeń terytorialnych zgłaszanych przez Czechosłowację; ludność niemiecką przesiedlono do Niemiec.

W lecie 1945 r. dotarły do Kłodzka pierwsze transporty repatriantów z Kresów Wschodnich. Zorganizowano szkolnictwo, instytucje kulturalne. W 1947 r. powstał Kłodzki Oddział Towarzystwa Tatrzańskiego i Towarzystwo Ziemi Kłodzkiej, które od 1948 r. zaczęło wydawać Roczniki Kłodzkie. W Kłodzkim Ośrodku Kultury działalność rozpoczął teatr dramatyczny i orkiestra symfoniczna. Działające po wojnie Muzeum Miejskie zostało w 1963 r. przekształcone w Muzeum Ziemi Kłodzkiej.

W połowie lat 50. XX w. miały miejsce katastrofy budowlane, polegające na usuwaniu się ścian wyrobisk wielokondygnacyjnych piwnic. Stało się to uzasadnieniem dla dokonanej w następnych latach rozbiórki całych kwartałów północnej części Starego Miasta, która przyniosła nieodwracalne straty w zabytkowej strukturze miasta. Chcąc zapobiec dalszemu pogarszaniu się sytuacji, zlecono naukowcom z AGH w Krakowie opracowanie projektu zabezpieczenia kłodzkiej starówki. Prace zabezpieczeniowe wykonało Przedsiębiorstwo Robót Górniczych z Wałbrzycha, które jednocześnie oddało do użytku podziemną trasę turystyczną (600 m długości) w 1976 r. Na początku lat 60. XX w. ruszyło budownictwo mieszkaniowe na obrzeżach miasta. W 1968 r. założono Kłodzkie Przedsiębiorstwo Budowlane, a w kilka lat później Kłodzką Fabrykę Domów. Następnie przystąpiono do budowy największego w mieście zespołu mieszkaniowego - osiedla im. Kruczkowskiego. W połowie lat 80. zmodernizowano układ komunikacyjny w mieście poprzez budowę obwodnicy północnej z estakadą nad Nysa Kłodzką oraz wyprowadzono główny ruch samochodowy z Piasku.

Stacjonująca w Kłodzku Sudecka Brygada Wojsk Ochrony Pogranicza została w 1992 r. zastąpiona przez Straż Graniczną, a pułk zmechanizowany zajmujący koszary przy ul. Walecznych przekształcony w piechotę górską.

W nocy z 7/8 lipca 1997 Kłodzko zostało zalane przez powódź tysiąclecia. Woda podniosła się o 8,71 m ponad zwykły poziom Nysy Kłodzkiej, pustosząc znaczny obszar miasta. Następne lata przyniosły odbudowę zniszczeń powodziowych oraz rewitalizację starówki. W ramach pomocy rządowej i wsparciu gminy Warszawy-Centrum przyznano powodzianom domki czterorodzinne, które ustawiono w rejonie Jurandowa, tworząc osiedle im. Warszawy-Centrum. Kolejne 100 mieszkań wybudowano przy ul. Korytowskiej. Powódź okazała się najbardziej groźna dla starego budownictwa na Piasku.

Następne lata przyniosły odbudowę zniszczeń powodziowych oraz rewitalizację starówki, które wykonano przy wsparciu finansowym Unii Europejskiej. W 2009 r. rozpoczęto budowę galerii Twierdza Kłodzko oraz krytej pływalni przy Szkole Podstawowej nr 3.

Zabytki

Kłodzko posiada jeden z bogatszych, zróżnicowanych i cenniejszych w kraju obiektów zabytkowych tworzących wspaniałą panoramę Do cenniejszych obiektów należą:

  • bastionowa twierdza na miejscu wcześniejszego zamku z 1577, przebudowanego w latach 1680-1702, w największym stopniu rozbudowana przez króla pruskiego Fryderyka II Wielkiego,
  • późnogotycki kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, rozpoczęty przez joannitów w 1344 r., ukończony w początku XVI w.; wnętrze przebudowane w okresie baroku (1660-1670); wyposażenie wnętrza głównie barokowe - ołtarz główny z 1727-1729 (K. Tausch), ambona z 1717 (M. Klahr), a także gotycka XIV-wieczna figura Madonny z czyżykiem,
  • barokowy zespół klasztorny franciszkański: kościół Matki Boskiej Różańcowej (1628-1631, przebudowa ok. 1711) i klasztor,
  • kościół św. Jerzego i św. Wojciecha, dawniej Chrystusa Króla, pierwsza wzmianka historyczna pochodzi z 1275 r. W XIV w. założono tu klasztor joannitów, który spłonął w 1469/1470 r. Budowę obecnego kościoła w stylu barokowym rozpoczęli w 1643 r. bernardyni, w prezbiterium znajduje się pozostałość sklepienia gotyckiego. Nad kościołem góruje wieża dobudowana w 1760 r.; przy kościele klasztor z drugiej połowy XVII w., od 1946 zajmowany przez ss. klaryski,
  • gotycki most na Młynówce z lat ok. 1280-1390 z barokowymi figurami, stylistycznie powiązany z mostem Karola w Pradze,
  • ratusz z końca XIX w., z renesansową wieżą,
  • dawne kolegium jezuickie (1655-1690, C. Lurago),
  • Muzeum Ziemi Kłodzkiej w budynku dawnego konwiktu jezuickiego,
  • renesansowe i barokowe kamienice z XVI-XVIII w.,
  • kamienny średniowieczny krzyż pokutny.


Imprezy

Obecnie do najważniejszych imprez plenerowych organizowanych w mieście należą:

  • Dni Kłodzka - największa impreza organizowana pod koniec maja przez władze miasta od 1961 r.
  • Dni Twierdzy Kłodzkiej - rekonstrukcja zdobywania twierdzy kłodzkiej przez wojska napoleońskie w 1807 r.; organizowane od 2006 r.
  • Kłodzkie Wieczory Muzyki Organowej - odbywają się corocznie od 1987 r. Jest to cykl koncertów odbywających się w kościołach: Wniebowzięcia NMP i Matki Bożej Różańcowej, które trwają od kwietnia do października i grupują znakomitych wykonawców z kraju i zagranicy.
  • Święto Ulicy Daszyńskiego - festyn organizowany przez władze miejskie, Zespół Szkół Społecznych, kłodzkich franciszkanów i Kłodzkie Towarzystwo Oświatowe na początku maja.
  • Open Summer Festival - po raz pierwszy miał miejsce w 2007 r. Rozgrywa się na twierdzy kłodzkiej, na której mają miejsce liczne zawody, konkursy, prezentacje i koncerty.

 

Turystyka

Kłodzko jako największe miasto ziemi kłodzkiej i jej historyczna stolica jest jednym z najchętniej odwiedzanych miejsc w kraju. Do największych atrakcji turystycznych zaliczyć można twierdzę kłodzką, most gotycki na Młynówce oraz zespół budowli w centrum.

Kłodzko stanowi dobrą bazę wypadową w głąb kotliny kłodzkiej. W mieście, w pobliżu stacji kolejowej Kłodzko Miasto, zaczyna się żółty szlak turystyczny, biegnący w kierunku Kłodzkiej Góry.

Miasto dysponuje znaczną bazą noclegową, którą tworzą:

Hotele, miejskie Schronisko Młodzieżowe (66 miejsc) - ul. Nadrzeczna 5; Dom Wycieczkowy (40 miejsc noclegowych) - ul. Kusocińskiego 2; Campingi: ul. Kusocińskiego 1 (60 miejsc), ul. Nowy Świat (40 miejsc).

W mieście znajdują się dwie podziemne trasy turystyczne:

Podziemna Trasa Turystyczna Tysiąclecia Państwa Polskiego - otwarta w 1976 r. Liczy 600 m długości i prowadzi od bocznego wejścia do Gimnazjum nr 1 przy ul. Zawiszy Czarnego przez odremontowane i zabezpieczone piwnice, pod domami przy ul. Spadzistej, Kościelnej, Armii Krajowej, Tumskiej i Czeskiej do wyjścia u stóp twierdzy.
Podziemna Trasa Turystyczna w Twierdzy Kłodzkiej - wiedzie po południowo-wschodniej części twierdzy, częściowo nad ziemią. Udostępniona na początku lat 70. XX wieku

Przez Kłodzko zostały wytyczone 4 szlaki rowerowe:

szlak czerwony szlak rowerowy, wiodący z Kłodzka do Bystrzycy Klodzkiej przez Krosnowice, Gorzanów.
szlak niebieski szlak rowerowy, prowadzi z Kłodzka przez Wojciechowice, Góry Bardzkie do Kamieńca Ząbkowickiego.
szlak zielony szlak rowerowy, trasa: Kłodzko→ Ławica→ Wojbórz→ Wilcza.
szlak żółty szlak rowerowy, wiedzie na Kłodzką Górę
szlak czarny szlak rowerowy, trasa: Kłodzko→ Zagórze→ Stary Wielisław→ Starkówek

Herb Kłodzka


Herbem Kłodzka jest biały lew na czerwonym polu, ze złotą koroną i podwójnym ogonem. Tradycja przypisuje nadanie herbu miastu królowi Przemysłowi Ottokarowi II w połowie XIII w. Jest najstarszym symbolem miasta, który pojawia się już w średniowieczu.

Flaga Kłodzka

Flaga miejska w postaci dwóch poziomych pasów: żółtego i czerwonego. Barwy te wywodzą się z herbu hrabstwa kłodzkiego. Flaga została ustanowiona uchwałą rady miejskiej w 1990 r. Wywieszana jest z okazji lokalnych uroczystości, spotkań miast partnerskich.

Hejnał Kłodzka

Jest to melodia odtwarzana uroczyście z wieży ratuszowej codziennie w samo południe. Pierwszy kłodzki hejnał skomponował Tadeusz Kaszczuk, a po raz pierwszy został odegrany 10 maja 1962 r.[24] Autorem kolejnej melodii był Stanisław Dąbrowski. Obecny hejnał powstał w 2000 r. i został skomponowany na zamówienie Urzędu Miasta w Kłodzku przez wrocławskiego muzyka Bogusława Klimsę.

 

Kłodzko

Inne portale:
noclegi na Jurze noclegi w Beskidach noclegi w Karkonoszach